Art Nouveau is een reactie op het steeds weer gebruik maken van historische motieven en vormen uit vroegere perioden in de architectuur en de decoratieve kunsten gedurende de 19^e eeuw. Aan de vooravond van de Eerste wereldoorlog gaan kunstenaars van de Art Nouveau uit van de gedachte dat er door middel van geheel nieuwe vormen eenheid moest komen in de ontwerpen en decoraties van gebouwen, interieurs en gebruiksvoorwerpen. De organische vormentaal van de natuur speelt daarbij een cruciale rol. Uitgaande van een grondmotief, bijvoorbeeld een onregelmatige gebogen lijn, wordt de hele decoratie van een gebouw of object bepaald. Zo kan bij het ontwerpen van een gebouw een nauwe samenwerking ontstaan tussen architecten, vormgevers, schilders en beeldhouwers. Daarnaast gaan sommige architecten en  kunstenaars liever uit van de geometrie en de rechte lijn zonder de lichtheid en de dynamiek van de organische vormen prijs te geven.

Na de verwoestingen van de Eerste wereldoorlog is de behoefte om al het gruwelijke te verdringen groot. De art deco verbeeldt deze “rage de vivre”. De jaren twintig, de “roaring twenties”, zijn de tijd van Hollywoodfilms, de jazz, cocaïne, het kubisme, schrijfmachines, vliegtuigen en zijden kousen. Voor het verloren houvast worden nieuwe zekerheden gezocht in de vooruitgang van wetenschap en techniek en grijpt men terug op het verleden. Art Deco architecten en ontwerpers inspireren zich op oosterse en exotische bronnen, zoals Japanse en Islamitische kunst en transformeren die naar een eigentijdse vormentaal met een voorkeur voor monumentaliteit en geometrie. De stemmige kleuren van de Art Nouveau maken plaats voor koele en knallende kleuren, gecombineerd met materialen zoals chroom, marmer en glas.